دارد غزل به عـشـق تو آغــاز می شود           مـثـل گـلـی که با نـفـستت بــاز می شود

می بـارد آسـمـان غــزل پـوش بیت هـام           هر مصرعی مسـافـر یک راز می شود

اســرار عــاشـقــانــۀ رنــدان روزگــار           در صحـن چشم های تو ابـراز می شود

حاجت به عقل و بیّـنه و احتجاج نیست           در آیـه هـای زلـف تو اعجــاز می شود

پــایـان راه آتــش ســوزان دوزخ اسـت           وقتی که از مسیـر تو اعراض می شود

وقـتی هــوا هــوای تو باشد فـقـط بـلـی           پـاسـخ بـه استـخــارۀ پــرواز می شــود

نامت محمد است و در اعـمـاق میـم تو           بـاران و عشق و قـافـیــه آغاز می شود